قصه گویی، فرایندی است که اگرچه ممکن است در میان همه قشرها انجام گیرد، اما مخاطبان اصلی آن کودکان و نوجوانان اند. نقش و تأثیر قصه چه به صورت گفتن از حفظ و چه خواندن از روی متن و تصویر، کاملا بدیهی و روشن است. استفاده از این شیوه در دوره های پیش دبستانی و دبستانی، ضروری است. قصه ها به جهت سادگی، روانی و برخورداری از عنصر خیال، معمولا بهتر شنیده می شوند تا خوانده شوند. به این خاطر است که می بینیم هنر قصه گویی، عمری به بلندای تاریخ دارد. عمر آن، به اندازه عمر آدمی است قصه مثل لبخند، زبان حال مشترک همه انسانهاست که هر یک به طریقی آن را باز می گویند. همه غم ها و غصه های آدمیان در قصه ها تلنبار شده اند. قصه، یادآور تمام دیروزهای سبز ماست که در دوران خوب کودکی به سر شدند و اکنون فقط بعضی از ما، یعنی آنها که نخواسته اند کودکی خویش را فراموش کنند، دلبسته و وابسته به آن می باشند. می خوانند، می گویند، می شنوند و می نویسند تا آرام گیرند. اما به خاطر صمیمیت و معصومیت خاصی که در عالم قصه وجود دارد، گفتن و شنیدن آن برای بچه ها جالب تر است.

قصه، درهای تازه بیان و ادای مقصود را بر روی کودکان می گشاید و وسایل و ابزار کاملا متفاوتی برای بازگو نمودن تجربه ها، مشاهدات و احساسات در اختیارشان می گذارد. در همان زمان که بچه ها در تنهایی و انزوایی خاص و در میان دیوارهای سیمانی خانه و مدرسه محصور شده اند، قصه، سفر عاطفی بسیار خوبی است که در آن رؤیاها و آرزوهای خویش را باز می یابند. به همین خاطر است که گفته می شود توجه به امر قصه گویی برای بچه ها باید از وظایف اصلی والدین،مربیان و معلمان باشد. همان طور که بازی جزیی از زندگی بچه هاست، قصه گویی و نمایش خلاق نیز جزیی از زندگی بچه هابه حساب می آید. قصه کودکانه در نگاه اول تأثیر سرگرم سازی دارد، اما از نظر تاریخی، قصه گویی به همان خوبی که برای سرگرم کردن کودکان مورد استفاده واقع شده، برای تربیت آنها نیز به کار رفته است.یکی از تأثیرات قصه گویی در همین وادار سازی کودک به تفکر و تأمل است که در پایان یک قصه و به طور ناخود آگاه گریبان ذهن او را می گیرد. علت این امر نیز به جهت غیرمستقیم بودن امر آموزش به وسیله این شیوه است که نوعی آزادی عمل، نشاط، صمیمیت و پرهیز از اجبار در آن وجود دارد. اضافه بر این، همچنان که میدانیم صداقت، صمیمیت، محبت، خلوص، پاکی و امثال آن به عنوان یک کشش طبیعی و فطری در کودک وجود دارد.

به طور معمول فرایند شنیدن با گوش دادن یکی پنداشته می شود، در حالی که همیشه گوش دادن به معنی شنیدن نیست. در کلاس های درسی، بچه ها همه گوش می دهند بدون آنکه همه آنها واقعا بشنوند. اما در یک کلاس قصه گویی، بچه ها ضمن آنکه گوش می دهند، واقعا هم می شنوند. طبیعی است که فهمیدن نیز در نتیجه خوب شنیدن حاصل می شود. بچه ها زمانی که قصه ای گفته می شود، تمرکز حواس، دقت و آرامشی خاص دارند که در عادت دادن آنها به همواره خوب شنیدن بی تأثیر نیست. بچه ها با شنیدن هر قصه، این نکته را نیز احساس می کنند که شایسته تر آن است که بیش از آنچه میگویند، بشنوند و قبل از گفتن، کمی بیندیشند.

بسیاری از قصه ها پیامشان برای تمام انسان هاست. هدف آنها کمک به آدم کردن آنهاست و نه عالم ساختن آنها، و این چیزی است که در کنار آموزش های رسمی و علمی به شدت مورد نیاز است. شنیدن یک قصه برای آنها، لذت خاصی دارد که شیرینی آن تا مدتها درذهن او باقی می ماند و سعی دارد کم و بیش با قهرمانان قصه همانندسازی کند. علاوه بر این، بیان قصه به هر صورت، نوعی آموزش دادن غیرمستقیم بچه ها در زمینه مطالعه و  کتاب خوانی است. آنها بعد از شنیدن یک قصه و بنا به حس و کنجکاوی خاصی که دارند، دوست دارند مطالب بهتر و بیشتری درباره آن موضوع بدانند و بنابراین به طور ناخودآگاه رو به کتاب می آورند .